Zaterdag 22 september

’s Ochtens  wordt je op tijd wakker, want je hebt geen gordijnen en de zon scheen vrolijk naar binnen. Het was lekker warm en je werd vrolijker wakker dan als je met regen wakker wordt. Pat kwam  met thee bij ons bed, want ze sliep aan de andere kant en is altijd vroeg op. Na de heerlijke kop thee gingen we eten, puzzelen en langzamerhand opruimen. Rond kwart voor tien was het tijd om de hut te verlaten en het laatste stuk van de track te lopen naar de auto. Dit duurde ongeveer drie uur. Gelukkig was het vandaag zonnig en niet zo koud, zodat het pad beter begaanbaar was. Het was zo dat ik nooit met een muts en handschoenen liep, maar gisteren heb ik het uiteindelijk toch gedaan, omdat het anders te koud was. Tijdens de wandeling zagen we een andere route.  Deze route ging door een soort ven/moeras en kwam uit bij het water, waar rond de zomer de mogelijkheid is om het water over te steken. Dit was nu niet mogelijk en we liepen verder om uiteindelijk op de track te komen die we volgden. Hier liepen Wilma en Marie. Het laatste stukje moesten we omhoog, waar geen pad was. Dat werd klimmen en klauteren. Daar waren we niet vies van. Bij de auto aangekomen wou Pat wegrijden, maar dat ging niet. Een achterwiel slipte telkens. We waren bewust  niet in de auto gaan zitten omdat het de grond erg  blubberig was. We zochten  takken om voor de band te leggen die slipte.  Dit ging niet na enkele pogingen en uiteindelijk werd de krik gepakt om onder de band een goede ondergrond te maken, zodat er meer grip ontstond. Dit lukte uiteindelijk met behulp van drukken. Hierdoor was de achterklep van de auto schoner geworden en zag je alle handafdrukken van ons. Onderweg kochten we een ijsje en vroegen ze mij of ik op de berg wou klimmen om over het meer te kijken. Natuurlijk liet ik dit mij niet voorbij gaan en gingen Marie en ik klimmend naar boven. Wilma en Pat bleven bij de auto. Eenmaal boven, beloonde het uitzicht alle klim en klauter werk. Daarna gingen we huiswaarts . Thuis aangekomen hadden we snel de auto uitgepakt en onze taken opgepakt. Marie en Wilma gingen ondertussen naar huis. ’s Avonds belde Rachelle, ze is een bekende van Ralph en Pat om te vragen of ze haar konden ophalen om te blijven slapen. Dit was goed en Pat en ik renden heen en weer om de spullen van onze track op te ruimen, de was te doen en de kamer voor Rachelle in orde te maken. Na een half uur was het klaar en kon Pat haar ophalen. Iedereen was weer veilig thuis gekomen en we konden alles bijpraten en zo de avond vullen. Morgen is het zondag en ga ik met Pat en Ralph naar hun kerk waar ik vele verhalen over heb gehoord, dus ik ben benieuwd. Er is één verrassing maar dat kunnen jullie in het volgende verhaal  lezen.