Dinsdag 28 augustus; het auto avontuur

Om acht uur wordt de auto gebracht. De man die de auto bracht geeft netjes de papieren en legt uit wat ik moet invullen. Na alles te hebben ingevuld verteld hij hoe het met de verzekering en andere zaken zit. Je weet maar nooit wat er gebeurd. Na dit afgehandeld te hebben laat hij mij de auto zien. Het is speciaal een vrouwen auto, zei hij. Dat viel te zien, een gebakje was het zeker. Een Honda logo, voor de liefhebbers. Hij stapt erin om alles te laten zien, zie ik dat het een automaat is. Ja, dat is handig dacht ik, of is het niet goed, zei hij. Nou ik vind het prima, als ik maar naar de plekken kom waar ik naar toe wil. De man ging weg en ik kon mijn tas in de auto zetten om te vertrekken. De eerste plaats waar ik naar toe ga is Kawakawa. Hier wil ik de Hundertwassers toiletten en de glowworms zien. Op de weg ging het prima, alleen deed de verwarming in het begin niet echt, zodat ik weinig zicht had. Met behulp van een doek kan ik onder het rijden het raam poetsen, zodat ik alles beter kan zien. Aangekomen in de plaats zie ik al snel Hundewasser toiletten aangegeven staan. Dan ga ik die eerst bekijken. Kawakawa rij ik uit en heb nog geen Hundertwassers toiletten gezien. Raar, misschien ligt het net buiten de stad, dacht ik. Niet dus, omdraaien dan maar. Als ik voor de tweede keer Kawakawa inrij zie ik de verschillende kleuren, dat moeten wel de toiletten zijn. Het is ook geen wonder dat ik het niet direct heb gezien. Het is erg klein en je ziet het pas van een dichtnij. Gelukkig zie ik geen toeristenbussen en kan ik het snel bezoeken. Het is fraai om te zien hoe de verschillende kleuren en voorwerpen zijn gebruikt. Je zal maar zo’n toilet thuis hebben. Hup snel weer in de auto en op naar de glowworms. Eens kijken of ik deze kan vinden, het is nog geen vijf minuten hier vandaan zeiden mensen. Dus doorrijden en opzoek naar de glowworms. Het bordje was na ongeveer een kilometer in zicht. Op het bord stond dat je op het weggetje nog een kilometer moest doorrijden. Overigens het weggetje was niet een gewoon weggetje maar een super slechte, met allemaal losse stenen en gaten. Ik met mijn gebakje erdoor heen rijden, dat was wat. Als morgen de man de auto ophaalt zou hij wel denken, ik weet niet waar ze in heeft gezeten, maar de auto is redelijk vies geworden. Een voordeel was dat ik al had verteld waar ik naar toe ging. Na een kilometer zie ik nog niets van een cave waar mogelijk glowworms zitten. Wat ik wel heb is een prachtig uitzicht met onder andere weilanden met veel koeien, schapen en een paar paarden. Naast dit is er een mooi kabbelend beekje. Andersom draaien is nu de beste optie en dan rij ik naar het nationaal park: Ruapekapeka Pa. Dat is dichtbij en dan kan ik direct weer doorrijden naar Kawakawa. Bij het park te zijn aangekomen, maak ik een wandeling in Ruapekapeka Pa and Battlefield. Hier heeft een oorlog plaatsgevonden en zijn de overblijfselen te zien. Als ik naar een ander gedeelte wil, moet ik door een weiland met ‘wilde’ loslopende stieren. Geen probleem, het is net Nederland, alleen heuvelachtiger. Als ik in het weiland komt zijn de stieren nieuwsgierig. Zelf ga ik rustig staan, om te kijken of de stieren dichter bij mij komen. Na even te hebben gestaan komen er al een paar stieren. Uiteindelijk sta ik daar met allemaal stieren om mij heen. Op de weg naar Kawakawa zie ik plotseling een schaap op de weg. Even later komt de herder met zijn hond op een scooter eraan rijden. Een komisch gezicht. De volgende stop is in Horeke, waar het Wairere Boulders nature park ligt. Onderweg bestaat de natuur voornamelijk uit weilanden en hier en daar bossen. Op de weg is het niet druk, in vergelijking met Nederland en de auto’s zijn niet zo nieuw. Het is te zien dat mensen hier de auto hebben om overal te kunnen komen, over wat voor soort weg dan ook. Na ongeveer twee uur te hebben gereden vind ik de borden van het park. Hier is de weg nog slechter dan de andere wegen. Dat wordt wat met me gebakje, gas erop en niet zeuren. Onderweg wordt de weg geblokkeerd door loslopende koeien. Dan maar gas minderen en er voorzichtig langs rijden. Bij het park aangekomen, zie ik tot mijn verbazing dat ik de enige ben. De man van het park komt al snel bij mij en legt de route uit van het park. Er zijn verschillende mogelijkheden, die qua tijd verschillen. Zelf kies ik ervoor om alles te bekijken en dat duurt sowieso twee uur. Zo de route kan beginnen. De route loopt over stenen, smalle weggetjes, over bomen en dergelijke. Het is een prachtig park om te wandelen. Om je er een voorstelling van te maken is een survival route een goede vergelijking. Je klimt over stenen en bomen of je moet eronder door. De doorgangen zijn soms zeer smal of klein. Op de achterkant van de route staat een soort speurtocht voor kinderen. Er zijn verschillende dieren op de route te vinden. Deze dieren zijn stenen, alleen lijken ze op die dieren. Daarnaast zijn er ogen en de monden erop geschilderd. Natuurlijk kon ik het niet laten om dit ook te doen. Eens kijken hoe ze dit hadden gedaan, altijd leuk om te zien hoe mensen kinderen vermaken. In de route zit ook een uitkijkpunt. Om dit te doen ben je alleen al een half uur kwijt om er te komen. Dit is een zwaar gedeelte, maar het is zeker de moeite waard. Bij het uitzichtpunt zie je bijvoorbeeld roofvogels en het water klotsen tegen de stenen. Nadat ik bijna bij de parkeerplaats ben heb ik alle dieren van de speurtocht gevonden. Yes geslaagd. Bij de auto spreek ik nog even met de man en wil de auto starten. Dit ging heel voortreffelijk, dus niet. De accu was leeg van de auto, niks deed het meer. Ondertussen was de beste man van het park (Felix) weg gegaan. Daar stond ik dan met mijn goede gedrag. Nadat ik Felix overal heb gezocht, wou ik hem bellen. Als ik op mijn mobiel kijk zie ik dat ik geen bereik heb. Logisch een buitengebied, dat heb ik weer. Er zit maar één ding op en dat is domweg wachten. Ondertussen heb ik overal nog gelopen en rustig gegeten. Na ongeveer 40 minuten te hebben gewacht komt Felix. Hij wou mij graag helpen maar vertrouwde het niet om met een andere accu de accu van mijn auto op te laden. Hij zei bel de organisatie en vraag of dat kan. Nu waren ook andere mensen aangekomen en wouden me accu opladen, wat ik ook in gedachten had. De man legde uit dat dit niet bij elke auto kon en zei dat ik eerst moest bellen. Gelukkig had hij een telefoon binnen in kantoor en kon ik bellen. De vriendelijke man aan de telefoon zei dat het geen probleem was om mijn accu met een andere accu op te laden. Nou lets go. Felix haalt een accu en kabels van zijn huis, want de jongens van de auto waren weg gegaan. Na vele pogingen kregen we de auto niet aan de praat. De tweede accu kwam er aan te pas, ook dit was er niet genoeg om de auto te starten. Dan maar weer bellen. Na veel gebel komt er een man. Dit duurde overigens een hele tijd. Ondertussen mocht ik naar Felix zijn huis. Hier werd ik warm verwelkomd en mocht ik mee-eten, wat ik eerst niet wou. Het is toch wat, ik heb een probleem en kan zo mee-eten. Na lang te hebben gewacht kwam de man die naar de accu zal kijken. Terug bij het park keek hij en probeerde het met zijn accu. En jawel, in één keer en hij deed het. De man moest lachen en zei ‘Felix denkt dat hij het altijd weet, maar vaak is het niet zo moeilijk.’ Gelukkig kon ik achter de man rijden om op weg te gaan naar mijn hostel. Het was overigens al acht uur geweest. Bij mijn hostel aangekomen heb ik de sleutel bij het personeel ingeleverd, want de man van de auto haalde de auto om acht uur ’s ochtends op en dan ben ik al weg naar Cape Reinga, waar ik een dagtrip heb geboekt. Na te hebben bijgepraat met mijn kamergenoot kon ik dan eindelijk na dit avontuur gaan slapen.