Woensdag 24 oktober

’s Morgens word ik opgehaald om deel te nemen aan de nature and bird wilderniss walk. Chris de gids en ik halen vervolgens nog drie anderen op van hun accommodatie. Dit is de groep waarmee we op pad gaan. De andere drie zijn oudere mensen, een echtpaar uit Engeland en een vrouw uit Amerika. De gids loopt voorop en ik achterop om iedereen veilig naar beneden te brengen. Het is namelijk een smal trappetje waar je rustig naar beneden moet wandelen. Onderweg stoppen we vaak, zodat de gids interessante dingen kan vertellen over planten, vogels en andere dingen. Hij vertelt onder andere over de Monucaboom. Dit is een belangrijke en bekende boom in Nieuw Zeeland. Door deze boom kunnen de bijen honing maken. Tegen het einde van de wandeling begint Chris over bomen knuffelen. Nou denk ik: ‘het moet toch niet gekker worden’. Maar gelukkig doen we dit niet. Wat we wel doen, is een hand op de boom leggen zodat we de temperatuur kunnen voelen. Dit is erg vreemd om te ervaren. De ene boom is kouder dan de andere. Dit komt door hoe de boom zich heeft aangepast aan de watertemperatuur van het meer waaraan de boom staat. Als laatste hebben we water op een mossoort gesproeid, hierdoor verandert het van grijs naar groen. Weer terug bij de hostel eet ik snel en pak ik alle spullen om de one mile track te lopen. Dit is een andere route om richting de skyline te lopen. Chris de gids had mij deze track aangeraden. Ik loop naar de track volgens de weg die Chris mij had verteld. Het is een kunst om het begin te vinden. Het bord voor aan de weg wijst naar een heuvel en bij een parkeerplaats zou de start moeten zijn. De parkeerplaats is inderdaad op de heuvel maar het beginpunt kan ik niet vinden. Het rare is dat er nergens een bord staat, dus heb ik een flauw vermoeden dat het niet klopt. In Nieuw Zeeland kan alles, vooral met de tracks. Na een aantal pogingen door de bosjes te lopen ben ik terug gegaan en een andere weg ingeslagen, waar ik denk een andere track te kunnen vinden. Warempel daar is het begin van de one mile track. Wat bleek achteraf dat de aanwijzingen op het bord niet voor die straat bedoeld waren, maar voor de twee splitsing van deze straat. Nou de track kan beginnen. Na goed te hebben gekeken op het bord kom ik een stel tegen die niet meer verder kunnenen lopen omdat ze de track niet meer kunneen vinden. Ze vertellen mij dat ze tot de waterval waren gekomen. Met frisse moed begin ik aan de track om uiteindelijk wel verder te komen dan de waterval. De track ging direct goed omhoog en kwam al snel bij een waterval. Stilletjes hoopte ik niet dat het stel deze bedoelden. De weg was hier eenvoudig te vinden, dat zou dus niet het probleem geweest zijn. Verderop zie ik een andere mooie waterval maar niet echt een weg. Ja naar boven maar daar houd het op in verband met de rotsen. Door een paar keer goed te kijken, zie ik de markers helemaal bovenin. Dus er moet een weg zijn. Daar gaat die dan, door klauteren en klimmen is het te doen en zo hier en daar is er een pad te zien. Bovenaan is het nog even klimmen voordat er weer een normaal pad is. Het is een super gaaf natuurgebied, dus genoeg om te zien. De rest van de track is behoorlijk goed te doen. Bovenaan ben ik terug gegaan via de Tiki trail track, dezelfde als gisteren. Dan kom ik bij het centrum uit om hier nog een paar andere dingen te regelen en te doen. Bij het hostel aangekomen ga ik eten koken, praten met andere backpackers en ontmoet ik vier Nederlanders. Nu kunnen we even Nederlands praten. We hadden het over een furnburger. dit moest blijkbaar de beste burger zijn van de wereld en deze zaak was alleen in Queenstown. Esther was er al naar toe geweest en rade het ons aan. Morgenavond gingen we er naartoe om er ook één te proberen. Na al het gepraat was het weer laat geworden, dus bedtijd.