Maandag 3 september

Om half 10 vertrekt de bus, dus vertrek ik op tijd van mijn hostel terwijl het regent. Na te hebben uitgecheckt wat een tijdje duurde, doordat er niemand aankwam ben ik aangekomen bij de bushalte. Hier staan veel bussen van Nackedbus, waarmee ik reis. Je zegt dan de plaatst naar waar je naar toegaat en je komt vanzelf bij de goede bus. Een man zei tegen mij dat mijn bus om de hoek staat. Daar aangekomen staan er twee. Bij de eerste vraag ik of het mijn bus is. Hij kent mijn plaats niet en wijst mij de volgende bus aan. Daar aangekomen zei hij dat hij daar niet naar toe ging. De eerste bus gaat er naar toe zei de chauffeur. Aan de man leg ik uit dat de andere buschauffeur zei dat ik naar hem moest gaan. ‘dat is raar’ zegt hij en gaat naar de chauffeur toe. Hij legt uit waar ik naar toe moet en de chauffeur zegt ‘waar ligt dat?’. Nou dat gaat lekker, ze kennen mijn plaats niet eens denk ik. De man van de tweede bus verteld dat het bij Coromandel ligt. ‘Dan moet je met mij mee, stap in’ zei de eerste chauffer. Nadat ik in de bus ben gestapt heb ik een raar gevoel. Is dit wel mijn bus of niet. Na enige tijd te hebben gereden zie ik goede naambordjes en weet ik zeker dat ik in de goede bus zit. In Tauranga, mijn eerste stop, moet meer dan een uur wachten. Op naar de bieb, om droog te zitten met misschien gratis internet. Jawel, gratis internet. Snel nog wat foto’s uploaden en andere dingen doen. De volgende plaats waar ik moet overstappen is Ngotea. Na een korte rit ben ik daar en kan ik direct overstappen in een klein busje met een soort aanhangwagen richting Tairua, mijn eindbestemming. De chauffeur vroeg waar ik naar toe moest, dus vertel ik de naam van de hostel. Hier wil hij mij afzetten, dat scheelt mij weer lopen. Over de bussen gesproken. Hierin kan je niet rustig zitten. Als je wagenziek ben, wens ik je veel sterkte toe. Daarnaast is het zo dat de busmaatschappij waarmee ik reis, veelal plaatselijke mensen vervoerd, dus zo kom je van alles tegen. In Tairua aangekomen hoef ik maar een klein stukje te lopen naar de hostel. Direct opzoek naar kamer drie, waar ik mag slapen. De eigenaar is weg en ze mailde me het kamernummer en dergelijke. Nadat ik mijn tas er achter heb gelaten is het tijd om naar de informatiecentrum te gaan. Hier aangekomen heb ik een heel gesprek over mijn opleiding, verschillen tussen beide landen enzovoort. De vrouw gaf mij een kaart van het dorp en legde uit waar ik naar toe moest. Snel naar het strand lopen om daar te zijn voordat het donker wordt. Onderweg ben ik een oude man tegen gekomen met twee honden. Een van de honden kwam direct aangerend en is zeer vriendelijk. De man riep naar mij toe dat ik niet moest schrikken. Dat kwam omdat de hond van achteren kwam aanrennen. Na een heel gesprek met de man over de koude winter, wat ik overigens niet vindt lopen we samen verder en laat hij zien waar ik naar toe moet. Hierna ging de man terug met de honden. Zo kon ik mijn wandeling naar het strand voortzetten. Bij het strand aangekomen zie ik dat de zee al dichtbij is en merk ik dat de wind zeer sterk is. Gaaf om te zien en om natuurlijk foto’s te maken. Terug bij mijn hostel ontmoet ik een man die er de hele winter verblijft. Hij praat over van alles en is een jager. Samen met hem verblijf ik de hele hostel, wij zijn de enige gasten. Het is erg rustig in de winter, vandaar dat er verder niemand is. In de zomer is het drukker en in de winter is het alleen druk in de steden en verder niet. Hiermee heb ik een voordeel. Na het gesprek ga ik naar mijn kamer waar een kachel staat. Heerlijk in een koud en tochtig huis. Het tijd om naar bed te gaan en heerlijk te gaan slapen.